René Jacobs en B’Rock Orchestra completeren hun Schubert-cyclus op Pentatone met de twee beroemdste symfonieën van de componist, de onvoltooide en de grote. In zijn uitgebreide toelichting ontwikkelt Jacobs een theorie dat de Kleine B symfonie niet “onvoltooid” bleef, maar bewust onvoltooid werd gelaten, omdat Schubert de twee delen vorm gaf naar analogie van Mein Traum (Mijn droom), een autobiografische vertelling in twee delen, geschreven in 1822, gelijktijdig met de creatie van de symfonie. Terwijl de eerste helft van Mein Traum verhaalt over het overlijden van zijn moeder en zijn problematische relatie met zijn vader, betreedt het tweede deel een magisch, romantisch rijk, en brengt het uiteindelijk een verzoening met zijn vader.
Op deze opname gaan de twee delen van de vertelling vooraf aan de twee delen van de Onvoltooide symfonie, en worden ze voorgedragen door Tobias Moretti. Jacobs betoogt dat, na de droom-geïnspireerde Onvoltooide, de Grote C-majeur symfonie, met zijn plechtige karakter en sublieme dimensies, diende als een bevrijding voor Schubert. De presentatie van deze contrasterende werken vormt een passende apotheose van een cyclus die van meet af aan is opgezet als een reeks symfonische paren.