Zoé Komkommer
Zoé Komkommer (1998) is een fotografe, gevestigd in Antwerpen – België. Op jonge leeftijd werd ze geïnspireerd door haar moeder die foto’s van hun gezin maakte met een analoge camera; een type camera dat zij nu gebruikt. Zoé Komkommer legt scènes uit haar dagelijkse leven vast. Haar beelden zijn uiterlijke tekens van het leven dat ze leidt, bewaard vanuit de onderliggende angst dat alles op een dag verloren kan gaan.
Zoé Komkommer probeert de zichtbare alledaagsheid, te doordringen en stil te staan bij het concept van tijd en herinnering. Concepten die doorheen de jaren steeds veranderen. Haar werkelijkheid wordt overbrugd door een droomachtige wereld, waarin ze zweeft tussen de fragiliteit van het bestaan en de kracht van het zijn. Haar werk kan omschreven worden als warme melancholie.
“Ik zie het als het vastleggen van herinneringen die ik bewaren wil. Het zijn momenten waar ik naar hunker terwijl ze nog bezig zijn. Een lichtstraal die binnenvalt, een gordijn dat beweegt, een hand op een schouder. Steeds opnieuw zijn het fracties van het alledaagse, die iets in zich dragen waar mijn oog op valt.
“De familiefoto’s die mijn moeder van ons gezin maakte zijn altijd een grote inspiratiebron voor mij geweest. In mijn fotoboek Dat wij er waren dat ik begin juli uitbracht, gebruikte ik mijn moeders beelden niet enkel als inspiratiebron maar bracht ik ze samen met de mijne. Vanuit mijn eigen archief, opgebouwd in en rond een familiehuis in Zuid-Frankrijk, combineerde ik mijn beelden met die van mijn moeder. Beelden die zij jaren geleden op dezelfde plek fotografeerde.
“Door onze archieven te combineren had ik het gevoel dat ik als maker een soort van verleden toekomstige tijd kon creëren waarin het familiehuis ons middelpunt bepaalde. Waardoor ik het gevoel had dat ik kon terugkeren naar een verloren tijd, die ik in zekere zin niet verloren ben.
“Ik hou vooral van de traagheid van analoge fotografie. Hoe de beelden stilaan in mijn hoofd vervagen totdat ze bij de ontwikkeling van de filmrol weer verschijnen. Ik ga traag te werk, maar eenmaal dat mijn filmrol is ontwikkeld gaat alles sneller. Steeds opnieuw ben ik benieuwd naar het resultaat.
“Wanneer ik door mijn archief blader en stil sta bij enkele beelden – een detail van een rokje, een geliefde die slaapt – dan denk ik terug aan het geheel van dat moment. Terwijl dat geheel, voor de kijker, onzichtbaar blijft. Door deze momenten te capteren kan ik de herinnering aan het geheel in zekere zin vereeuwigen.
“Voor mijn nieuwe werk voor B’Rock zet ik mijn zinnen open. Met de muziek en de thematiek in het achterhoofd kijk ik. Onze samenwerking voelt extra interessant omdat mijn beelden vaak worden omschreven als ‘stil’, en nu zoek ik expliciet de link met klank. Afhankelijk van het moment kan muziek, net als beelden, zoveel verschillende betekenissen krijgen.”